ვინ ვართ სინამდვილეში

პირადი პოსტების წერას არ ვარ მიჩვეული. უმეტესად ლიტერატურასა და ზოგად თემებზე ვწერ, მაგრამ აქა–იქ ჩემ ნააზრევებსაც გავურევ ხოლმე. ალბათ ადამიანებს, ვინც ჩემ ბლოგს კითხულობენ გარკვეული წარმოდგენა ექნებათ ჩემზე. ვეცდები გამოვიცნო… გგონივართ მეტნაკლებად ჭკვიანი, წერაზე შეყვარებული, თბილი, გაწონასწორებული და ა.შ  ხოლო ვინც უფრო ახლოდან მიცნობთ გეცოდინებათ რომ ძალიან ბევრნაირი ვარ. როგორ ბევრნაირი? როგორ და ესე.

შემიძლია ვიყო ისეთი სერიოზული და თავდაჭერილი, რომ ვერავინ გაბედოს ახლოს მოსვლა. ასეთ დროს ვაკრიტიკებ ხშირად, ვლაპარკოაბ ცოტას, ვარ ძალიან მომთხოვნი და კატეგორიული. უაღრესად მკაცრი, ნამდვილი “თხის რქა”. ასეთი პერიოდები ზამთარში მაქვს ხოლმე… შემოქმედებითად არ ვიწვი, და ვცდილობ ჩემი თავი სხვა რაღაცეებში დავხარჯო.

არსებობს მეორენაირი “მარიტაც”, რომელიც უფრო მეგობრულია ვიდრე პირველი. უყვარს ადამიანებთან ურთიერთობა, მათზე დაკვირვება. სიამოვნებით იძლევა რჩევებს, ბევრს იღიმის, აწუხებს ათასნაირი იდეები. მოსწონს მრავალფეროვნება, ყველაფერს დადებითად ეკიდება. ეძებს საკუთარ თავსა და ბედნიერებას.

მე პირადად მეორე უფრო მომწონს. მაგრამ რადგან ორივე მე ვარ, მაინც იდეალური ვარიანტი მათი სინთეზია. მარიტა, რომელმაც იცის მხიარულებისა და სერიოზულობის ფასი. სწავლობს საკმარისად და აქტიური ცხოვრების ფონზე ყველაფერს ასწრებს. წერს, მოგზაურობს, უყვარს და მტკიცე ნებისყოფის წყალობით ადვილად ან ძნელად, მაგრამ მაინც აღწევს მიზანს.

ძნელია თქვა “როგორი ხარ სინამდვილეში”, რადგან ადამიანები ამას საკუთარ თავსაც ვერ ვუმხელთ ხშირად და სხვებს ხომ მითუმეტეს… ბოლო დროს, როცა ცხოვრებას უფრო მეტად ვაკვირდები და ვცდილობ ყველაფერში დავინახო “აზრი” ერთ რამეს მივხვდი. არ არსებობს ერთი ადამიანიც კი, რომელსაც რამდენიმე თვისების ჩამოთვლით აღწერ. ყველა ადამაიანი თავისებურად საინტერესოა, ცალკე წიგნია და ისტორიაა. ყველა ადამიანში არის ერთგულებაცა და ღალატიც, სიამაყეცა და თავმდაბლობაც. მთავარია რომელს მივცემთ გამოვლენის საშუალებას.

ამის წინათ, ერთ ძალიან ჭკვიან ადამიანთან მქონდა ურთიერთობა. მან თქვა, რომ ყველაფერს რასაც ვფიქრობთ ჩვენში არ არის. ის იმ უხილავ იდეათა ველშია მოქცეული, რომელიც ჩვენ გარშემოა. ეს იდეები ჩვენში შემოდიან და მალე გვტოვებენ ან სამუდამოდ იდებენ ბინას. თუ შეცდომა დავუშვით და ცუდი შემოიჭრა ჩვენში, ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნება რომელიც სავარაუდოდ სიკეთისკენაა მიმართული, ხვალ აუცილებლად დათრგუნავს ბოროტს. აქედან დასკვნა, რომ ადამიანები არც ბოლომდე კეთილები ვართ და არც მთლად ბოროტები. მთავარია, იმ მრავალმხრივ სამყაროთაგან, რომლებიც ჩვენშია მოქცეული საუკეთესო გამოვიტანოთ გარეთ და ამ გზით მივაღწიოთ “ადამიანურობას”.

პრინციპი “არაფერი ადამიანური ჩემთვის უცხო არ არის”, უმეტესად მართლდება. ხშირად ისეთი “კეთილი” ადამიანი სჩადის რაიმეს, რისი წარმოდგენაც არ შეგვძელო და პირიქით. ეს ცხოვრებისეული გაკვეთილები გვასწავლიან რომ უნდა მოვეშვათ იმის გაგებას “თუ როგორია სინამდვილეში ეს ადამიანი”, რადგან ამას ბოლომდე ვერასოდეს გავიგებთ.  ჩემი აზრით სწორედ ეს იდუმალება ხდის მას საინტერესოს, ეს არის “ადამიანობაც” და არა ის, რასაც პრიმიტიულ აზროვნებას, პროტესტის არქონას და უშეცდომოდ ცხოვრებას უწოდებენ ხოლმე..

აქვე  მინდა პოსტის იდეას დავუბრუნდე, რომელიც თეგ თამაშში მდებარეობდა და რომელსაც ძალიან ავცდი. მაგრამ რადგან ამ კუთხით წავედი, ამ განწყობითვე განვაგრძობ და ჩემი მრავალმხრივი სამყაროდან მაგალითებს მოგიყვანთ, რომელიც არ იცოდით და მე მეხება:

• ძალიან დიდი ფასი ჩემ ცხოვრებაში დროს უჭირავს.
• მიყვარს დილით გაღვიძება, რადგან მგონია რომ ბევრ რამეს მოვასწრებ.
• მაღიზიანებს ნელი, წყნარი, ჩუმი ადამიანები
• მაქვს უცხო სიტყვების ლექსიკონი რომელსაც ყოველდღე ვიმეორებ
• ვერასოდეს წარმოვიდგენდი რომ ფიზიკას ვისწავლიდი
• არასოდეს ვყოფილვარ მარხვაზე, მაგრამ ვთვლი რომ საკმაოდ მორწმუნე ვარ
• თან თამამი ვარ, თან არა
• განვიცდი,რომ თმა შევიჭერი
• გუშინ ჩემმა პრინციპულობამ პიკს მიაღწია (სასწავლო პროცესის დროს)
• მინდა ვიყო უფრო ოპტიმისტი
• მომბეზრდა ერთი და იგივე სიმღერები
• ძალიან მეშინია სიბნელის, მეტი რომ არ შეიძლება
• ფანქრით წერა მომწონს
• სააბაზანოში ხშირად ვმღერი
• ვაღიარებ რომ კამათისასა მოწინააღმდეგეს არ ვაცდი ლაპარაკს
• მინდა უკეთესი ვიყო : ))

პს.

თუ რომელიმე პუნქტი დაემთხვა აუცილებლად გამაგებინეთ : ))