ვიცუროთ მშვიდად

თხრობას ყველაზე ბანალურ თემაზე –  მეგობრობაზე ვიწყებ…
მართალია სიტყვა ბანალურიც კი ჩემთვის ძალიან ბანალურად ჟღერს, მაგრამ ამ ორი ადამიანის შემხედვარე, სიამაყით აღსავსე ვრწმუნდები რომ მეგობრობა მართლა არსებობს.

რატომ ვწერ? იმიტომ რომ ვკითხულობ. ვკითხულობ – ირაკლი ჩარკვიანის “მშვიდ ცურვას”. წიგნს რომელიც უცნაური ფორმის ავტორომანია, წიგნს რომელიც საერთოდ არ გავს წინს, მაგრამ საიცრად გავს ავტორს, ამიტომაც აქ მეორე ფაქტორმა გადაწონა. რა აუცოლებელია წიგნი გავდეს წიგნს , თუ მას აქვს შანსი დაემსგავსოს ცოცხალ ადამიანს?

ავტორმა, პირველად თავის ცხოვრებაში თავს უფლება მისცა მკითხველი საერთოდ არ მოეტყუებინა, ეს გამბედაობა კი მაშინ გაუჩნდა, როცა “მეფედ” ეკურთხა თავის ქვეყანას და მის მეტად ” მრავალფეროვან”  საზოგადოებას.

მისი ცხოვრების რთულ პერიოდში, ერთი ასეთი გადაწყვეტილება მიიღო, წიგნის წაკითხვის მაგივრად , თვითონ დაწერა  წიგნი და საკუთარი თავი გაიტაცა სადმე, სადაც მშვიდად დაიწყო ცურვა…

“მივენდოთ იმას რაც მოგვეცა, მშვიდად ვამოძრავოთ კიდურები, ვიცუროთ აუღელვებლად, სხეული ხომ ნავია, ხელები – ნიჩბები, მოვუსვათ ისე, რომ არ შევაწუხოთ ჩვენს გვერდით მოცურავენი, ვიცუროთ მშვიდად და სამყარო თვითონ წაგვიყვანს იქ, სადაც მიდის.”

“მეფემ” რომელიც უკვე ძირიანად დასახლდა ჩემში ამ სახელით, წიგნის პირველ თავში ცხოვრების ეს პერიოდი აღწერა :

“თბილ და აფხაზურად მოლივლივე ტალღების გასწვრივ ვიწექით  მეოცნებენი, ოცი წლის მეგობარი და ერთი წამითაც კი ვერ წარმოვიდგენდით, რომ ერთ–ერთ ჩვენთაგანს თვითმფრინავის გატაცების გამო დახვრეტდნენ, მეორე შალის კაშნეზე ჩამოიხრჩობდა თავს, მესამე კი ანუ მე, ორმოცდაორი წლის ასაკში უკვე მესამედ გარდავიცვლებოდი და ისევ დავბრუნდებოდი უკან და ალბათ მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს მართალი წიგნი დამეწერა თქვენთქვის”

ერთი მეგობარი ირაკლი იყო – ახალგაზრდა, ჭკვიანი, სიმპათიური, ამბიციური…
მეორე კი გეგა კობახიძე – ასევე სიმპათიური, მოუსვენარი, განსხვავებული, თავდაჯერებული და მეოცნებე.ორივე იყო თავისუფლებისთვის მებრძოლი, მკვირცხლი, გამჭრიახი გონებით, ბრბოს წინააღმმდეგ დაურიდებლობით და სიმამაცით სავსე. ალბათ ეს იყო ის – რაც ამ ორ ადამიანს აერთიანებდა, ის რითიც მათ შეძლეს დღევანდელი თაობებისთვის და იმედი მაქვს მომავლისთვისაც თავი დაემახსოვრებინათ. იცხოვრეს ტავიანთი ეპოქით და ბევრი რამ დატოვეს სამმარადისოდ.

ირაკლი  ჩარკვიანმა,  რომანში დაწერა:”ერთი რაც თამამად შემიძლია ვთქვა, ისაა რომ ვიცი, რას ნიშნავს  მეგობრობა, ისიც ვიცი, რომ ჭეშმარიტი მეგობრობა დროსა დასივრცეს არ ექვემდებარებაო.”

თვითმფრინავის გატაცების და შემდგომში დატრიალებული ამბების შემდეგ, რაც ალბათ ყველას გეცოდინებათ,  ირაკლი კოცნიდა ოდესღაც ყველაზე უფრო საყვარელი ადამიანის გაყინულ შუბლს.

შემდგომში კი უკვე “მეფედ” წოდებული ირაკლი “თბილისელებისთვის კარგად ნაცნობი გეგა კობახიძე” ძალიან ხშირად ხვდებოდნენ ერთმანეთს სიზმრებში, და ეძებდნენ ბინისთვის საჭირო ფართს, სადაც ნორმალურად, მარტო იცხოვრებდნენ, გეგა დახატავდა, ყოველ საღამოს შეხვდებოდნენ მეგობრებს,  ილაპარაკებდნენ გოგოებსა და ხელოვნებაზე, ერთად გააბოლებდნენ  და ყველაფერ ამის კეთებაში ღამეები შემოათანედებოდათ.

***

ირაკლი იღვიძებდა და ხვდებოდა რომ მოშორებული იყო იმას, რასაც , მთელი სიცოცხლე ეტრფოდა.

მერე გვითხრა :”თვითგანადგურების სურვილი ზოგს გვიან უჩნდება ზოგს ადრეო. ნიჭიერ ადამიანს (რომლებშიც ალბათ გეგას გულისხმობდა) მალე მობეზრდა ერთ განზომილებაში ყოფნა და საკუთარი ინიციატივით დატოვა ის წარმოდენა, რასაც ჩვენ ცხოვრებას ვეძახით.”

მისმა გმირმა ყველაფერი ნახა, რისი ნახვაც და შეგრძნებაც შეიძლებოდა, სიბერის გარდა, რომელიც მას არ აინტერესებდა ისევე როგორც ფული. ამიტომ გადაწყვიტა ორას ადამიანთან ერთად ჰაერში აფეთქებულიყო.

გეგა ცხოვრებას გამოემშვიდობა რადგან დინების საწინააღმდეგო მიმართულებით დაიწყო ცურვა– ეს მცდელობა კი უშედეგო აღმოჩნდა.

ირაკლიმ, კი იცურა მშვიდად, და დაგვიტოვა “სიტყვა მეფისა და ერთისა”.

ამ ორი ადამიანის მეგობრობის ისტორია  მაგალითია  ჩვენი თაობებისათვის, თვითონ ეს ადამიანები კი, გმირებად დარჩნენ ჩვენთვის.

“ჭეშმარიტი გმირობა ხომ გმირობაზე უარის თქმაა” თქვენი მეფე…