გუსტავ ფლობერი – მადამ ბოვარი

რომანის დაწყებამდე ვიცოდი, რომ მთავარი გმირი თავს იკლავდა. თუმცა, ამის ცოდნას ხელი არ შეუშლია, მადამ ბოვარი წამეკითხა და შემდეგ მის ცხოვრებაზე დავფიქრებულიყავი.

ემას ცხოვრება ტრაგედიაა. ნამდვილი ტრაგიკული ამბავი, რომელიც არასწორად გაკეთებული არჩევანიდან დაიწყო და თვითმკვლელობით დასრულდა. უინტერესო და მოსაბეზრებელი ქმარი, დაუსრულებელი ოცნებები, ვერ ახდენილი სურვილი გაქცევისა, იმედგაცრუება და პროვინციული ყოფა, ყველაფერი ისაა, რაც მთავარი გმირის ცხოვრებას ახასიათებს.

გუსტავ ფლობერს “მადამ ბოვარმა” ნამდვილი აღიარება მოუტანა, თვითონ რომანი კი ლიტერატურული მსოფლიოს სენსაციად იქცა. ავტორი ბევრს შრომობდა წიგნის დაწერაზე და ნებისმიერი წინადადების დაწერისას “სუზტ სიტყვებს” ეძებდა.

“სწორედ რეალიზმისადმი სიძულვილმა დამაწერინა ეს რომანი” – ამბობს ფრანგი მწერალი და მართალიცაა, რადგან რომანში რეალიზმისაგან შორს მდგარი ადამიანის ფსიქოლოგიური სამყაროა აღწერილი. ემა ბოვარი – მეოცნებე, ვნებებით გატაცებული, მდიდრული ცხოვრების მსურველი ქალბატონია. ადვილად ემორჩილება იმწამიერ სურვილებს და არ შეუძლია ემოციების შეკავება.

მაღიზიანებს ემა, მთელი თავისი ბედნიერებით, რასაც რამდენიმე საყვარელთაგან ერთ-ერთი ანიჭებს.

მაღიზიანებს ემა, რომელსაც არ აწუხებს სინდისი და ქმარს წინანდელივით ეალერსება.

მაღიზიანებს ემა, რომელიც თავისი უჭკუობითა და უდარდელობით მთელ ქონებას დაუკარგავს ოჯახს.

მაღიზიანებს ემა – რომელიც ეგოისტია, არ ფიქრობს შვილზე და არც იმის ძალა აქვს, რომ რაიმე გამოასწოროს.

ამ მიზეზების გამო, არც ერთხელ, რომანის კითხვისას, მიგრძვნია სიბრალული მწვანეთვალება ქალბატონისადმი. ვფიქრობდი, რომ იმას იმსახურებდა რაც მიიღო, თავისი მოკლე გონებითა და გრძელი ფეხებით.

რომანი, ბევრი არაფრის მომცემი აღწერების (პეიზაჟების და ა.შ) მიუხედავად, მაინც საინტერესოდ იკითხება. რამდენიმე ფრაზა, რაც ამოივიწერე:

“თუ ნაწარმოები გრძნობას არ აღგიძრავს, ხელოვნების მთავარ მიზანს აცდენილია”.

” მე მწამს ღმერთი, ვინც გაგვაჩინა და ამქვეყნად მოგვავლინა, რათა პირნათლად შევასრულოთ ჩვენი მოქალაქეობრივი და ოჯახის მოვალეობები, მაგრამ საამისოდ ეკლესიაში სიარული როდი მჭირდება.”

“ჩემი ღმერთი არის ღმერთი სოკრატესი, ფრანკლინის, ვოლტერისა და ბერანჟესი”.

ბოლოს, მინდა გითხრათ, რომ არც ისე აღფრთოვანებული დავრჩი წაკითხულით.

რა თქმა უნდა, იყო კარგი მომენტებიც და ძალიან კარგებიც, თუმცა წიგნის აღიარებამ და მის მიხედვით გადაღებულმა ფილმებმა მაინც დამაფიქრა.