ძიების პროცესი ადამიანში

ძალიან საინტერესოა იმ მოვლენების ახსნა და შესწავლა რაც ადამიანის შიგნით მიმდინარეობს. განსაკუთრებით მაშინ როცა ყველა სულიერი პროცესი საკუთარ თავში ხდება და შენ ერთდროულად ექსპერიმენტის საგანიც ხარ და შედეგების გამომკვლევიც.

იმ მცირე გამოცდილებამ რაც გამაჩნია ერთი რამ მასწავლა. ადამიანი მაშინაა ყველაზე ბედნიერი როცა საკუთარ თავს იპოვის, ყველაზე უბედური კი მაშინ როცა – კარგავს. საკუთარი თავის დაკარგვა იგივე პასუხისმგებლობის დაკარგვაა და ყველაფერი იმის უარყოფა რაც ზნეობრივად მაღალი და ღვთიური გაგვაჩნია. ადამიანი, რომელიც იპოვის ადგილს ამ ვრცელ სამყაროში, იპოვის საკუთარ თავსაც. მოიპოვებს სულიერ სიმშვიდეს და გაივლის ცხოვრების იმ გზას, რომელიც მისთვისაა ჭეშმარიტი და საკუთარ ღმერთთან მიახლოვებული.

ადამიანის შეცნობის პროცესი ყოველთვის მაინტერესებდა. ვკითხულობდი ცნობილი ადამიანების ციტატებს და ყველაფერ იმას რაც პასუხობდა კითხვაზე “როგორ შევიცნოთ საკუთარი თავი”.  ამაზე შარშან დავწერე კიდეც, რადგან თემაზე რომელიც ჩემში ინტერესს აღძრავდა , საკუთარი დამოკიდებულება მქონდა.  (შეიცანი თავი შენი)

იმისთვის, რომ გაიგო ვინ ხარ და რა არის შენი მიზანი, საჭიროა გაიარო გზა, რომელზეც ყველაფერს შეხვდები (ბოროტსაც და კეთილსაც) . ისტორიას არ ახსოვს ციდან ჩამოფრენილიყო გასაღები საკუთარ თავს რომ გაპოვნინებდა, ამას დიდი ძალისხმევა სჭირდებოდა ადრეც და ეხლაც. რადგან ადამიანი, თავისი არსით უცვლელია , უბრალოდ იცვლება გარემო სადაც ცხოვრობს და ღირებულებები რომლებიც გააჩნია.

ისევე როგორც ყველას, მეც მქონია ცუდი, არაფრისმომცემი პერიოდები. ცხოვრების ამ ეტაპზე არც არაფერი შემიქმნია, არც კარგი რამ ჩამიდენია, დამიკარგავს კონტროლი, და არ მიმიქცევია ყურადღება იმისთვის რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია. უბრალოდ დავამძიმე დედამიწა ცოტა ხნით და მივიღე ერთადერთი კარგი რამ – გამოცდილება. ადამიანები ყველა იმ შეცდომას რასაც ვუშვებთ წარსულში გამოცდიელბას ვუწოდებთ ხოლმე. ჩემ შემთხვევაშიც ასე მოხდა .  გამოციდლება რომელიც მივიღე, აღარ მაძლევს საშუალებას იგივე გავიმეორო, მთავარი კი ესაა.

გამოსწორების გზაზე მდგარ ადამიანს დახმარება სჭირდება. ზოგს ეკლესია შველის, ზოგს სიტყვიერი გამხნევება, ზოგისთვის მშველელი სიყვარულია, ზოგი კი შვებას განმარტოებაში ხედავს. ვფიქრობ ყველაფერი რაც უკეთესობისკენ წინსვლაში დამეხმარა რამდენიმე თვის წინ დაიწყო, როცა პირად ცხოვრებითა და გარშემომყოფებით უკმაყოფილომ ყურადღება იმაზე გადავიტანე, რაც ვიცოდი რომ მიყვარდა და სიამოვნებას მანიჭებდა.

დავიწყე კითხვა, საინტერესო ადამიანების მოძებნა. გადავწყვიტე მეტი დამეწერა ბლოგზე და გამეგრძელებინა ჩემი შემოქმედებითი მუშაობა. მეპოვნა პასუხები კითხვებზე, რადგან ძიების პროცესი ძალიან მომწონდა და უბრალოდ მებრძოლა იმსთვის, რომ ცხოვრება უკეთესი გამხდარიყო.

რა თქმა უნდა, სიახლეების აღმოჩენაც არანაკლებ მომწონდა და მომწონს დღესაც. მაგრამ ბოლო დროს, ბევრ სიახლეთაგან ყველაზე სასარგებლო “ორატორული ხელოვნების აკადემიაში” მისვლა აღმოჩნდა. რამდენიმე კვირიანი ლოდინის შემდეგ, ჩვენ რამდენიმე ადამიანი აღმოვჩნდით “პირველი მერცხლები” ვინც ამ აკადემიაში დაიწყო სწავლა და პირველები ვინც დაესწრო ლექციებს. მიუხედავად იმისა, რომ თავიდან სასწავლო პროცესში გაურკვევლობა იყო ყველა მხრივ და გაკვეთილები არც ისე ნაყოფიერად მიმდინარეობდა (ასეთი შეფასება ჩემი სულსწრაფობისა და დაუკმაყოფილებლობის ბრალია) , დღეს ყველაფერი სხვანაირადაა და მეც გახარებული ვარ.

მეტყველების, ფსიქოლოგიის, ფილოსოფიის, ორატორიისა და რელიიგის სწავლა ისეთ ადამიანებისგან, როგორებიც არიან მამა დემეტრე, ნანა ჩაჩუა, თათული ედიშერაშვილი, დავით ჩომახაშვილი და ელდინო საღარაძე იმ ძიების პროცესს გავს, რომელიც საკუთარ თავს გაპოვნინებს. ყოველი გაკვეთილის მერე, მე ვხვდები რომ კარგ ადგილას მოვხვდი, რომ ეს ორი საათი იმდენი რამ შევიძნე და ვისწავლე,რ ასაც ამრტო ვერ შევძლებდი. ვხვდები, რომ აქამდე ამისი არცოდნით ბევრი რამ მაკლდა, ვხვდები რომ წინ ბევრი საინტერეო შეხვედრა გვაქვს.

ვხვდები ყველაზე მთავარს, რომ აქ თუ ვივლი ბევრს მივაღწევ და იქნებ საკუთარი თავიც ვიპოვო : )