ამეღიკული ვუაიაჟი

ყველაზე მეტად წერის დაწყება მიჭირს ხოლმე, მით უმეტეს მაშინ, როცა ძალიან ბევრი რამ მაქვს სათქმელი. ახლა ზუსტად ეგ მომენტია – ორი კვირის თავგადასავლები ერთ პოსტში უნდა ჩავატიო. Challenge accepted. იმდენი ხანი ვწუწუნებდი სათქმელი არაფერი მაქვს მეთქი, ალბათ ბლოგის მიმართ, რომელიც ერთ დროს ჩემი სახლივით იყო, ოდნავ მაინც პასუხისმგებლობას თუ ვგრძნობ, რამე აუცილებლად უნდა დავწერო. თან

არა–ნორმალური ნიუ–იორკი

“იმისთვის, რომ წერო, ჯერ უნდა იკითხო.” – სადღაც მოვკარი თვალი ან ყური. მე კი ვკითხულობ, ვკითხულობ და მაინც არ ვწერ ან თუ ვწერ კითხვა არაფერ შუაშია. მუზა გამიქრა ? და რატომ? ალბათ მოგზაურობა მინდა. რომელიმე ქალაქში, ხმაურიან ქუჩაზე პატარა ბინას დავიქირავებდი და გავივლიდი იმავე გზას, რასაც პროვინციელი გოგონები გადიან ხოლმე მახინჯი სოფლიდან, ნიო–იორკამდე. თვითმფრინავში გავიცნობდი

საბჭოთა და ახალი სწავლის მეთოდები

თუ თქვენ მასწავლებლის გეშინიათ, მასწავლებელს მანდატურის, მანდატურს კი დირექტორის თუ თქვენ არ იზიარებთ უფროსის აზრს და საპირისპირო აზრის გამოთქმისთვის ისჯებით თუ თქვენგან ითხოვენ შემწყნარებლობას, თვითონ კი შეუწყნარებლად იქცევიან თუ თქვენი ლაპარაკი გაკვეთილზე, ოჯახში გაუზრდელობას მიანიშნებს თუ თქვენ უნდა დაალაგოთ საკლასო ოთახი, მაშინ როცა ამისთვის დამლაგებელი არსებობს თუ თქვენი მასწავლებელი ჯერ კიდევ არჩევს ბავშვებს ერთმანეთისაგან თუ

ამერიკული ზღაპრები

“ამერიკის უბედურება ის გახლავთ , რომ ყველა იქ ჩასულს ამერიკა თავისი აღმოჩენილი გონია” (ნოდარ დუმბაძე) დღეს ადამიანებს ნებისმიერ თემაზე შეუძლიათ საუბარი, ყოველ შემთხვევაში ცდილობენ მაინც, რადგან ქართველების ცნობიერება ჯერ არ განთავისუფლებულა საბჭოთა კავშირის ზეწოლისგან. ჩვენ ვიცით რომ ტაბუ დადებულ თემებთან შეხება აკრძალულია, მაგრამ როგორც ყოველთვის აკრძალვას არც ახლა მოაქვს შედეგი, და ადამიანები გაცხარებით საუბრობენ სექსზე,